Achter de plaat met Jasper Steverlinck: "Ik hoor voortdurend iemand zingen in mijn hoofd"

Twijfel is er nooit geweest. 'Ik word zanger. Ik ben een zanger', weet Jasper Steverlinck al vanaf de lagere school. Van zijn ouders heeft hij het niet meegekregen, er stond eigenlijk niet eens zo gek vaak muziek op thuis, vertelt de singer-songwriter vanuit zijn thuisstudio waar hij is omringt met zowat alles wat muziek ademt.  

"There was no doubt about it. Terwijl er geen enkel bewijs voor was. Ik speelde geen instrument. Maar als ik muziek hoorde, dat was bijna magie. Muziek is de vertaling van uw innerlijke wereld. Het is de taal van gevoelens. Dat is wat mij instantly aansprak. Dus ik dacht altijd al – en niet op een arrogante manier – that's what I'm supposed to do." 

Zijn start maakt hij in 1996 als leadzanger bij de Belgische rockband Arid, waarmee hij zestien jaar op het podium staat. Daarna stort hij zich op zijn solocarrière, met als eerste wapenfeit het album 'Night Prayer', welke in 2018 verschijnt. Een gouden plaat en vele uitverkochte shows verder, is het nu tijd voor opvolger 'The Healing'. 

Hoewel de plaat al helemaal af is, zal deze in januari 2025 pas volledig het levenslicht zien. Maar niet getreurd, je gaat tussendoor al van genoeg kunnen genieten. "Er komt eerst nog een EP uit, met daarop zo'n acht songs. Er gaat best wel veel uitkomen. Op de uiteindelijke plaat gaan we misschien meer dan 17 songs zetten." 

Iets wat de sound van de Vlaamse zanger typeert is melancholie, wat je ook weer terug zal horen in de nummers op 'The Healing'. "Dat valt gewoon niet uit mij te krijgen. Dat zit in mij en in mijn stem. Ik vergelijk het met de strip 'Asterix en Obelix', een hele bekende strip hier in België. Obelix is ooit in de ketel met toverdrank gevallen en die heeft voor zijn hele leven genoeg daarvan. Bij mij zat die ketel vol met melancholie. Het is er altijd. En gek genoeg, dat maakt mij ook blij." 

Een nummer is voor Steverlinck dan ook een directe weg naar wat hij voelt. "Een stem liegt nooit", stelt hij. Juist dat maakt zijn muziek dan ook zo intiem. Met 'The Healing' vertelt hij zijn verhaal van de afgelopen vijf jaar. "Ik ben eigenlijk hardop aan het zingen wat ik die hele tijd dacht en voelde. Muziek is voor mij altijd healing geweest. Het schuift inzichten, geeft je een uitlaatklep. Het is de taal van de emotie." 

De afgelopen vijf jaar was niet altijd een makkelijke tijd - zeker niet voor iemand die leeft om muziek te maken en performen - met een wereld die o.a. langer dan een jaar stilstaat en toch volop verandert in tijden van een pandemie. "Op een bepaald moment had ik voor het eerst in mijn leven last van angstaanvallen. Dat had ik nog nooit gehad. Dat was heel heftig eigenlijk. Dat was wel een beetje een cumulatie van allerlei dingen die er aan de hand zijn geweest." 

Hoewel deze gevoelens en situaties de blauwdruk vormen van zijn album, is dit voor Steverlinck geen bewuste keuze in zijn schrijfproces. "Ik denk nooit op voorhand aan thema's. Meestal komt de basis of hook vanuit mijn onderbewuste. Ik hoor eigenlijk voortdurend iemand zingen in mijn hoofd. Dan hoor ik bijvoorbeeld een soulzanger; 'There are things I should have said'. En dan denk ik: 'Wat betekent dat? En dan begin ik." 

Het is dan ook pas aan het einde van het schrijfproces dat de zanger zich realiseert wat zijn plaat nou precies omvat, vooral voor hemzelf. "Toen ik er een tijdje afstand van had gehad en mijn eigen teksten begon te lezen, zag ik daar wel een patroon in. Amai, daar zat het eigenlijk allemaal in, maar ik had het zelf niet door. Het is echt een beetje een healing process geweest." En daarmee valt de keuze voor de albumtitel dan ook op 'The Healing'.  

Voor de voorganger 'Night Prayer' werkte Steverlinck samen met de Vlaamse muzikant en producer Jean Blaute. Ook voor de opnames van 'The Healing' wil hij graag de handen weer met hem ineenslaan. "Maar Jean is ondertussen al zeventig jaar geworden. Ik heb het hem gevraagd, maar hij kon het gewoon niet meer opbrengen." Daarmee moet de singer-songwriter op zoek naar een nieuwe producer, een uitdagend proces voor hem.  

"Ik doe niks speciaals. Ik heb het warme water niet uitgevonden. Maar de emotionaliteit die ik in de muziek gebruik is nodig bij mij. En ik merk dat de meeste producers super skilled zijn, die kunnen van alles, maar horen niet dat dát juist mijn sterkste punt is. Ze beginnen dan met de methodiek die ze gewend zijn en dat blijkt vaak mijn sterkste punt kapot te maken. Zij hebben zoiets van: 'It works all the time. I'm doing pop hits'. En het is dan wel goed, maar het pakt niet meer. Het is niet meer zo diepgaand." 

Hij duikt er dieper in en steekt af over clicktracks en het apart opnemen van verschillende geluidssporen. Methodes waar hij voor zichzelf geen fan van is. "Met een clicktrack speel je op een fixed tempo. Het is niet dat ik dat niet kan, maar ik geloof dat juist het hele emotionele van muziek is, dat het komt in golven. Als je dat op een metronoom zet - voor de songs die ik schrijf - dan verlies je gewoon de essentie ervan." 

Voor 'The Healing' gaat Steverlinck uiteindelijk een samenwerking aan met de succesvolle Zwitserse producer Tom Oehler, die hij heeft leren kennen tijdens het songwritingkamp waar hij de single 'Annabelle' schreef. "We zijn hier en daar wel tegen een muur gelopen. Maar ik vind het bij veel songs heel goed gelukt. You gain something, you lose something as well. Dat blijft altijd een beetje zoeken. En soms vinden anderen een andere versie mooier." 

Gelukkig kunnen deze vandaag de dag allemaal gewoon naast elkaar bestaan, merkt de zanger op. Als voorbeeld noemt hij de track 'Black Friday' van Tom Odell, waarvan je op Spotify vier verschillende officieel uitgebrachte versies vindt. "Fantastisch nummer trouwens, vind ik. Maar dat zijn wij nu ook wel een beetje aan het doen." 

Toch denkt de singer-songwriter bij zijn volgende plaat nog dichter naar de kern te gaan. "Als je het mij nu vraagt, dan gaan we het live opnemen. Het is dan een goede take of geen goede take. Er zit dan niemand tussen, dat is het goede aan live spelen. Het is een directe lijn. Daar is niet aan geprutst. Ik ben dan als artiest op mijn gelukkigst." 

Op het moment dat ik Steverlinck spreek is zijn derde single 'Annabelle' net enkele dagen uit. Een song met een behoorlijk uniek verhaal erachter. De zanger schrijft 'Annabelle' namelijk tijdens een songwriting-kamp voor potentiële deelnemers aan het Eurovisie Songfestival. Alleen blijkt die memo niet helemaal bij hem te zijn aangekomen.  

"De Engelse songwriter Ashley Hicklin had van mij gehoord en vond mijn stem fantastisch. Hij heeft mij toen uitgenodigd om naar Engeland te komen om songs te schrijven, ik dacht voor andere mensen." Na lang twijfelen reist de zanger af naar het grote, afgelegen huis van Hicklin, waar nog een hoop andere muzikanten blijken te zijn. "Er was iemand uit Finland, Frankrijk, Duitsland enzovoorts. Ik wist niet zo goed wat er zou gebeuren. Ik had dat nog nooit gedaan, zo'n writing camp." 

Wanneer hij vervolgens wordt ingedeeld in het team van Hicklin, vraagt Steverlinck waarvoor ze eigenlijk gaan schrijven. "'Dit is een songwriting-kamp om naar het Eurovisie Songfestival te gaan', zei hij. Daarop antwoorde ik: 'Oei, ik weet van niets.' Toen was de sfeer even raar." Uiteindelijk besluiten ze te doen alsof en is de track in één dag geboren. Tegen de avond is het nummer klaar en opgenomen. "Dat is ook de versie die je hoort, want ik heb het niet opnieuw ingezongen." 

Voordat het nummer een plek krijgt op Steverlinck's nieuwe plaat, probeert Hicklin deze nog met alle macht naar het Songfestival te krijgen, met of zonder de Vlaamse zanger. "Hij geloofde zo hard in deze song, dat ik op een bepaald moment aan mijzelf begon te twijfelen. Misschien moest ik toch meedoen. Maar vanuit België was het de beurt aan de Walen, dus dat ging niet." 

Een jaar later vraagt hij aan Hicklin wat er met 'Annabelle' is gebeurd. Waarna de Engelsman vertelt dat ze maar liefst vijftien versies hebben opgenomen met verschillende artiesten. "'Maar het was niet goed genoeg, niemand kon het zingen zoals jij', zei hij tegen mij. Het werkte gewoon niet met een andere stem. Ik vond het zonde om het nummer verloren te laten gaan, dus heb ik het op mijn plaat gezet." 

Een ander nummer waar je al van kan genieten is 'Nashville Tears', een fijne ballade over Steverlinck's struggles met de muziekindustrie. Want hoewel de zanger behoorlijke successen heeft behaald, zou hij toch graag willen weten hoe zijn muziek binnenkomt bij mensen die hem nog niet kennen. "Mensen zeiden altijd tegen mij: 'Je hebt een wereldstem'. Ik had op een bepaald moment het gevoel dat ik niet meer zo goed wist waar ik naartoe ging of dat ik nog verder zou geraken. Dat heeft meer met de muziekbusiness te maken en het gevoel daarin gevangen te zitten."

Hij begint zachtjes te zingen aan de andere kant van de lijn. "Follow your heart they say, chase the dream, don't let it slip away. Some of your days are bad, but remember that nothing comes easy." Zo klinkt het begin van 'Nashville Tears', waarna de zanger vervolgt: "En ik dacht: 'Yes, I know. Maar ik zit voor mijn gevoel nog altijd op dezelfde plek als zo'n jaar geleden en er verandert niets meer. En dat was een beetje de eerlijkheid, de melancholie van "I'm still here, crying my Nashville tears."

Het enige dat Steverlinck wil is zijn muziek zonder compromis kunnen brengen aan mensen. Hij wil meer mensen zijn muziek kunnen laten horen en beleven dat hij zijn publiek heeft gevonden, ook op andere plaatsen. "Het gaat om het gevoel van: 'Amai, ik sta hier nu in Frankrijk te spelen en die mensen kennen mijn muziek. En we delen hetzelfde gevoel. Hoe gaaf is dat?' Dat is voor mij het tofste wat er is." Inmiddels werkt hij nu een jaar samen met zijn manager Karel, waarmee hij die blokkades eindelijk lijkt te doorbreken. Met als eerste stop; Duitsland. 

Naast 'Annabelle' en 'Nashville Tears' is ook de single 'Lift You Up' uit. Als we iets hebben geleerd over Steverlinck is dat muziek en - zoals dit nummer vertelt – liefde hem altijd kan opfleuren. Maar wat werkt voor hem nog meer uplifting? "Krachttraining." Hij hoeft geen seconde na te denken over dit antwoord. "Ik merk dat dat bij mij gewoon het meeste uithaalt. Ik doe daarin ook veel met ringen. Je daaraan optrekken, dat vraagt heel veel kracht. Ik heb dat altijd fijn gevonden." 

Daarnaast is hij momenteel druk aan het leren surfen. "Bij windsurfen heb ik gemerkt, dat je echt geen moment tijd hebt om aan iets anders te denken. Alleen aan dat. Dat helpt als je een melancholische bui hebt ook hard om eruit te stappen." 

Maar soms is het ook fijn om er juist even ín te stappen, en gewoon even te voelen. Dat doe je op zondag 16 juni samen met Steverlinck en zijn pianist. "Ik laat me altijd een beetje leiden door het moment, hoe het voelt. Soms hoor ik wel van mensen: 'Ik had niet verwacht dat dit mij zo raakt. Ik werd met mijzelf geconfronteerd door naar u te luisteren.' Dat is voor mensen niet altijd makkelijk, maar ik vind dat wel heel goed. Want dan betekent de muziek echt iets. Dan is het meer dan gewoon een liedje."