Luid, vuig en gevaarlijk: Upchuck laat winkelwagens vliegen

Mocht iemand je over Upchuck verteld hebben, dan heb je gehoord over dé foto; een beeld van Kaila Thompson, a.k.a. KT, schreeuwend in de microfoon met bloed over haar hele gezicht. De band gebruikte deze foto als albumhoes voor het debuut 'Sense Yourself'. De foto is deel van een set lage kwaliteit bewijslast van een bijzonder wilde show van de band, vertelt KT. "We speelden op een plek die The Bike Bar heet en het was echt een wilde avond. Iemand had een winkelwagentje mee de pit in genomen en die werd rondgegooid met supermenselijke kracht. Ik had dat compleet gemist, ging de pit in en kreeg het wiel tegen mijn hoofd. Ik kreeg pas door dat ik bloedde toen iedereen naar me keek alsof ik gek was..."

Een Upchuck-show is normaal wel wild, maar niet altijd zó wild. "Het was heel kort een ding bij onze show, die winkelwagentjes. We speelden in die tijd ook tijdens een modeshow en toen had ook iemand een karretje meegenomen. Dat was maf." Toch heeft het de band geholpen om zichtbaar te worden, vertelt gitarist Hoff – ook wel Hoffdog. "Het was een geweldig beeld en een heel ongewone keuze voor een albumhoes. Het staat zo los van alles en er zijn mensen die naar ons toe komen van: 'Oh, jullie zijn de bloody face band!'."

Het verhaal van het vijftal is een oldschool verhaal van hard werken en veel spelen. Dat betekent ook dat zo goed als elke cliché van een beginnende band doorlopen is, maar voor we daar induiken gaan we eerst terug naar het begin in de DIY-scene van Atalanta. Hoff: "Ik ben naar Atlanta verhuisd vanuit Chicago en dat was best een cultuurshock voor me. Gelukkig leerde ik mensen kennen die ook van skateboarden hielden en zo heb ik Mikey (Durham, gitaar) ontmoet toen we 15 of 16 jaar waren. Ik kwam hem tegen op het skatepark en we gingen samen skaten. Het was een soort veilige haven voor me."

De bandleden kwamen elkaar regelmatig tegen in de scene. Waar en wanneer is daarom ook wat fuzzy voor Hoff en KT, die elkaar veelal bij shows troffen. "Ik weet dat ik op een gegeven moment met KT naar shows ging. KT kende dan weer iemand anders die bas speelde en zo kwamen we geleidelijk samen. We konden allemaal al met elkaar opschieten en hadden al een connectie op een bepaalde manier. Dat was ‘before Upchuck was even a twinkle in anybody’s eye’."

Het beeld van KT heeft het gebruik van de termen punk en hardcore aangemoedigd, maar de band voelt zich daar niet tot beperkt. "Ik denk dat we altijd luid, vuig en gevaarlijk klinken. We begonnen te spelen met een super reverb die Mikey voor $300 had gekocht, en ik speelde bas over een soort PA die Mikey in een speakerkast geduwd had. Later kocht ik een oude Fender Bassman 410 buizenversterker met een Orange top. Mikey had die ook eentje te pakken en probeerden we alles aan elkaar te hangen om zoveel mogelijk volume te krijgen. We wilden gewoon ontzettend luid zijn.”

Er zijn veel invloeden, maar geen blueprint, vervolgt Hoff. "Ik ben heel erg fan van seventies bands. Black Sabbath is natuurlijk leidend, maar ook bands als Electric Wizard vind ik vet. Veel bands komen door Atlanta op tour, dus Dinosaur Jr., Melvins en Sleep zijn allemaal een invloed op mijn spel, ondanks dat wij heel anders klinken. Mikey heeft sowieso een veel bredere set invloeden en KT ook. Zij heeft ook veel met elektronische muziek en heeft als DJ opgetreden, dus dingen als een vertraging op de vocalen komen van haar."

Eind 2023 bracht de band haar wapenfeit, het album 'Bite The Hand That Feeds' uit. Een explosieve plaat vol punk vibes, die opvallend genoeg geproduceerd is door niemand minder dan multi-instrumentalist en singer-songwriter Ty Segall. "Die connectie gaat al even terug in de tijd. We brachten een 7" inch plaat uit bij Famous Class en die hebben ook dingen van Ty uitgebracht. Later kregen we de kans om te openen voor Ty's band Fuzz en dat leidde tot een gesprek tussen mij en Cyrus [Lubin, CEO van Famous Class, red.], waarin ik hem vertelde hoe vet het was dat hij met Ty en Fuzz werkte. Daarop zei hij: "Zou het niet crazy zijn als Ty jullie volgende plaat produceert?" Nou, een half jaar later en we zitten in zijn huis om onze plaat op te nemen..."

Dat voelde voor alle betrokkenen logisch, vervolgt Hoff, die duidelijk goede herinneringen heeft aan deze sessies. "Na ons live in actie te zien, had Ty volgens mij wel het idee dat hij dit wilde vastleggen. Je hoort op de plaat ook duidelijk zijn invloeden. De gitaren zijn echt vies luid trouwens. We liepen die gitaarruimte in en Ty zei tegen Mikey en mij; 'niet aan de equalizers zitten'. Wij checken ze en het zijn 2 quad reverbs met ontzettend luide 100 watt fender amps. En alles staat op 10. Dus dat was het startpunt... Easy."

Wat de bandleden benadrukken en wat Ty Segall vooral wilde vangen, is de live ervaring van Upchuck. Het is tenslotte een band die het moet hebben van die energie die je krijgt als de band samen speelt. Dus al snel was de keuze gemaakt om de plaat ook echt live op te nemen. "Dertien songs op 2 inch tape in vijf dagen, want we waren op een missie. Er was weinig tijd en we maakten allemaal fouten. Dan greep Ty weer in; 'jullie zijn te snel, we rollen even de tape terug. Nu allemaal twintig push-ups, daarna doen we nog een take!' Hij snapte het gewoon en hij heeft op de plaat weten te vangen hoe het is om in het publiek te staan bij een Upchuck-show."

In het schrijven van nummers heeft het live vertolkbaar maken een belangrijke plek, vertelt Mikey: "Wanneer ik iets schrijf, probeer ik mij altijd voor te stellen hoe het gaat klinken voor een publiek. Ik stel me voor waar een breakdown komt, wanneer iedereen even lucht moet happen en hoe je het dan weer aan gaat zwengelen." Voor KT zit het ook in haar proces, het spontane en levendige: "Ik schrijf heel erg vanuit emotie. Ik voel me dan kwaad worden, waardoor ik weet dat het levendig gaat worden als we het op het podium doen."

Het proces is vrij duidelijk. Het begint met een riff, soms een heel nummer. Die rol ligt bij Mikey of Hoff, die vervolgens hun idee meenemen naar de repetitie. KT improviseert vervolgens over dat nummer heen. "Ik probeer uit te drukken hoe ik me voel. Er is zoveel shit in de wereld, zoveel dingen die we kunnen en moeten veranderen. Maar je moet ook niet te veel stressen en van je leven genieten, in het hier en nu leven. Je wil ook gewoon met vrienden zijn en leven zoals voorheen. Want dingen veranderen hier klaarblijkelijk niet en dat maakt mij kwaad."

Er valt een korte stilte, KT legt uit dat denken aan wat haar bezighoudt meteen veel losmaakt. Atlanta was één van de plekken waar hevige protesten plaatsvonden rondom de dood van George Floyd, maar ook in de daaropvolgende jaren vaak het toneel was van protest. Iets waar de bandleden zeker deel van uitgemaakt hebben. "We hebben echt veel meegemaakt, doorgemaakt zelfs, hier in Atlanta. Er is zoveel tumult geweest in deze stad en iedereen is daardoor geraakt. Ik denk dat ik dat verhaal probeer te vertellen. Maar het is niet alleen dat, ook hoe we feesten en genieten. Het is allemaal moeilijk te bevatten, maar hiermee vind ik een manier om een lach op mijn gezicht te krijgen, dat weet ik wel."

Maar juist die tumult maakt de scene waarin Upchuck verkeert zo belangrijk. "Ik denk dat mensen iets willen voelen en deel willen uitmaken van een community. Iedereen zoekt die ontlading en ik kan zelfs de jonge kids in de pit niet bijhouden. We komen tegen alles in samen, en de verschillen doen er niet toe want... There's shit to do, and there's shit to change."

Met het voordeel dat de band in veel werelden past gaan ook deuren open, denkt KT. "We hebben voor heel veel gave bands mogen openen en dat heeft ons echt geholpen. We toerden met Subhumans, OFF!, Fuzz en natuurlijk Snooper die ook naar Europa komt!” Een tour die hen echt heeft gevormd is de tour met Amyl & The Sniffers. “Dat was echt een belangrijke tour”, valt Mikey in. “Het was voor ons een les over hoe je als band moet werken 'on the road'. Zorgen dat je monitoren in orde zijn, op tijd zijn... Het heeft ons professioneler gemaakt.”

Een opvallende naam in die lijst is singer-songwriter Faye Webster, een compleet ander soort artiest zou je denken, maar volgens de band toch uit eenzelfde wereld. "Faye is fantastisch. Ze speelde daarvoor al shows met ons. Ze sprong dan op het podium en speelde bas tijdens een aantal nummers. Toen dachten we: daar moeten we wat mee doen. Dat begon als een grap, maar Faye houdt van ons en toen mochten we voor haar openen, voor een heel ander publiek. Dat was awesome."

Uiteindelijk is elke tour een leerweg voor Upchuck. Hoff: "Waar je onderweg ook tegenaan loopt, je moet het zelf oplossen en daar leer je veel van. Zo staat ineens je gehuurde busje stil omdat de lagers van je wiel eruit geklapt zijn. Bovendien ben je op een hele vreemde plek, bij een verlaten tankstation. Nou, succes ermee dan..." De andere bandleden kunnen er inmiddels om lachen. "Dus ik trek die bus weer de weg op, maar het hele wiel is krom, de remmen werken niet en ik ben de snelweg op aan het rijden. Vervolgens gooi ik het stuur om een parkeerplaats op en rollen we een soort politiestation binnen en het enige in de buurt is een vrachtwagenstop genaamd Betty Beavers. Een hilarische plek, met als mascotte een bever die een bikini aanheeft met daarop de Amerikaanse vlag. Je snapt het beeld wel.”

Uiteindelijk grijpt de band de essentiële spullen uit de bus en met een taxi wordt de volgende show bereikt. Achteraf is het een fantastisch verhaal, vindt  Mikey. “We hebben de show gehaald, waar je al je buddies weer treft en dan heb je een machtig mooi verhaal waar je om kan lachen. En er zijn wel gekkere verhalen... Weet je nog dat huis waar we crashten van iemand die we niet echt kenden? Een vriend van een vriend ofzo, en dat er weer een vriend van die gast helemaal wild van de ‘angle dust’ inbrak in het huis?"

KT herinnert het zich nog maar al te goed. “Ik was buiten om een deken uit de bus te halen en ik kreeg dat onaangename gevoel dat iemand naar me kijkt, en een moment later zie ik die man, badend in het zweet en bloed. Dus ik ren naar binnen en hij probeert achter me aan te komen en steekt z'n vingers door de deur. Ik schreeuw om hulp. Ik weet niet of hij aan PCP zat, maar wel aan iets. Hij had z'n auto tegen een boom gecrasht. Daarna probeerde hij nog de politie van zich af te vechten... Bizar." Na een korte stilte, vat Hoff het samen: "Je weet nooit wat er gaat gebeuren en er kan van alles misgaan. Je bent op elkaar aangewezen en dat heeft ons wel gevormd als band."

Ondanks deze horrortaferelen onderweg, blijft de band gewoon toeren. En nu mag de band dan eindelijk naar Europa en dat is een compleet nieuwe ervaring. "Onze eerste plaat is daar zelfs nooit uitgebracht, dus in mei komt er een re-release van 'Sense Yourself'. Het gaat interessant worden om op een compleet andere plek te spelen. De meesten van ons zijn nog nooit buiten Noord-Amerika geweest, dus die ervaring is al vet. De gekste plek waar we gespeeld hebben tot nu toe is Montréal in Canada, daar spreken ze Frans..."

De band kijkt het meeste uit naar het verschil in publiek, vertelt KT. "Dat is wat we tot dusver van bands met wie we gespeeld gehoord hebben. Zo van; 'oh, jullie moeten echt naar Europa gaan, ze zijn daar gek!' En daar kan ik dus nu niet op wachten!" Wat je in Stroomhuis kan verwachten? "Het gaat ruig worden, het gaat luid worden. Zorg dat je daar klaar voor bent, want het gaat wild worden en je gaat nat worden!" Dat belooft wat!