Op zaterdag 9 maart een avond vol rauwe noiserock, gitaren en chaos in onze Kleine Zaal. Op de line-up: het Eindhovense SØWT, de noise-punk van Kalaallit Nunaat en het op shoegaze/hardcore geïnspireerde To Adelaide. Dat wil je niet missen, dus zet het alvast in je agenda!
Tijdschema
19:30 uur: Deuren open
20:00 uur: Show To Adelaide
21:00 uur: Show Texoprint
22:00 uur: Show SØWT
(tijden zijn onder voorbehoud)
SØWT
De Eindhovense band SØWT opereert vanuit het kloppend hart van de Nederlandse underground scene. Hun laatste plaat Kids Hurting Kids incarneert een 90’s noise rock sound, in volle emo-glorie zwervend van de ene manische mood swing naar de andere. Als een achtbaan van cynisme, frustratie en existentialisme belichaamt de plaat het gemoed van een vervloekte generatie.
Live is SØWT overweldigend als ze pieken en indringend wanneer ze dalen. Dankzij de drie unieke leadzangers Danielle, Jesse en Koen reikt het vocale bereik van de band van spookachtig ingetogen tot hartverscheurend hard. Drummer Martijn staat onder bekenden bekend als levende legende vanwege zijn immense talent en onuitputtelijke creatieve passie. Danielle’s basgeluid klinkt strak en hypnotiserend, terwijl Jesse en Koen zwevende gitaarmelodieën verweven die lang nadat ze uiteengevallen zijn in distortion en feedback nog blijven hangen.
Texoprint
Het Rotterdamse Texoprint, voorheen bekend onder de naam Kalaallit Nunaat, is als een trein die maar blijft rijden; meedogenloos, snel en luid. De groep noiserockers mengen moeiteloos elementen van noise, post-punk en krautrock tot een hypnotiserende muur van geluid. Met schelle, schreeuwende gitaarfeedback, repetitieve beats en intense zang vinden ze schoonheid in eenvoud. Fans van METZ, A Place to Bury Strangers en My Bloody Valentine willen dit niet missen!
To Adelaide
Bij To Adelaide is het vuur altijd brandende. Beïnvloed door genres als hardcore en shoegaze zorgt het Tilburgse viertal voor een nieuw geluid dat resulteert in een eeuwig voortdurende intensiteit. Want hoewel hun muziek constant balanceert tussen het gevoel vaneen gebalde vuist en een terneergeslagen hoofd, is er nooit sprake van een simpele gulden middenweg. De band weet in hun nummers moeiteloos de muzikale nadruk te verleggen en kiest in elke situatie voor het uiterste. En dat werkt vurig, motiverend en tevens misleidend.
In tegenstelling tot de dromerige geluidsmuren van gitaristen Wessel van de Broek en Jeroen van Vugten de energieke drumpartijen van Mex van Gestel zijn de teksten van frontman Luc Jeuken namelijk dikwijls nuchtere en directe observaties van de altijd maar zoekende twintiger. Over een realiteit die vaak veelbelovend lijkt maar vaker onvergolden uitpakt.
Alvast een locker reserveren?
Vooraf een hapje eten in ons restaurant? Je bent van harte welkom.
