EMM: Brute metal, moshpits en een grote liefdevolle familiereünie
Door Roeline Machiels | 15 dec 2022
Want to read this article in English? Hit this link!
Na twee jaar wachten was het afgelopen week eindelijk zover; tijd voor Eindhoven Metal Meeting. En dat wachten werd tijdens deze uitverkochte twaalfde editie keihard goedgemaakt. Eerst met een stevige warm-up party en daarna met twee festivaldagen vol moddervette black-, death- en thrash metal. Nagenieten, meegenieten of janken dat je er niet bij was: dat doe je hier.
In 2009 zag Eindhoven Metal Meeting het levenslicht als een eendaags festival en in de loop der jaren is het uitgegroeid tot een tweedaags festival met een pre-party die de naam meer dan eer aandoet. Eindhoven Metal Meeting staat inmiddels bekend als een jaarlijkse reünie voor metalliefhebbers van over de hele wereld. Deze editie stampen er maar liefst 42 nationaliteiten door de zaal. Een kroon op het werk van Roman Hödl, het meesterbrein achter dit festijn.

Een line-up voor de liefhebber
Organisator Roman vind je in zowat ieder facet van het festival. Programmeur, promotie, planning, productie; geen pet die hem niet past. "Alles behalve de techniek, want ik heb twee linkerhanden", stelt de zelfbenoemde controlfreak. Vanuit zijn kantoor in Wenen draait hij iedere keer de line-up in elkaar. "Het is mijn kindje, een prestigeproject. Ik wil laten zien dat het mogelijk is om een vet festival neer te zetten, zonder een al te grote commerciële spagaat te moeten maken. Het is een independent festival, er is niemand die zich bemoeit met onze line-up", gaat hij verder.

Voor deze editie zijn er een handjevol bands exclusief ingevlogen, waaronder headliner My Dying Bride en de Duitse metalband Chapel of Disease. De bands zijn dus niet op tour en komen speciaal voor het festival op en neer naar Nederland. Roman: "Ik doe mijn best om bands te boeken die niet overal al spelen. Dus als ik de line-ups voor de zomer zie, dan vallen er meteen ook een paar bands af die ik misschien op mijn lijstje had."
Voor de Amerikaanse bezoekers Marcus en Pamela was de headliner van vrijdag de blikvanger om voor op het vliegtuig te stappen. "De grootste lokker is My Dying Bride, omdat het één van Pamela's favoriete bands is en zij bijna niet touren waar wij wonen", vertelt Marcus. Zelf is Roman ook wel trots dat hij My Dying Bride heeft weten te strikken. "Het is een zeer unieke band die niet veel optreedt en ook al vijf jaar niet buiten Engeland heeft gespeeld", aldus Roman.

Naast deze grote naam en anderen als Rotting Christ, Suffocation en Mgła, wil Roman ook onbekendere bands een kans bieden. "Ik kijk naar wie ik aandacht kan geven en een keer voor een groter publiek kan laten spelen. Er is veel internationale media, dus het is een mooie springplank", legt hij uit.
“Deze hele line-up vind ik mooi. Van My Dying Bride tot het oude Tilburgse bandje AntropomorphiA”
Romans benadering met het boeken van de bands wordt gewaardeerd en dat blijkt niet alleen uit een compleet uitverkocht festival. "Roman krijgt het ieder jaar weer voor elkaar om een bijzondere line-up bij elkaar te brengen", vindt EMM-ganger Herman. Voor hem staat Eindhoven Metal Meeting bekend om haar mix bestaande uit underground versus grotere band.
De programmering was voor Kaddi uit Duitsland dé reden om een bezoek te brengen aan Eindhoven. Ze had haar tickets al twee jaar in haar bezit. "Ik heb ze gekocht door de line-up, deze is echt geweldig. En gelukkig nog nagenoeg hetzelfde zoals aangekondigd voor de coronatijd", vertelt ze. Hoogtijd om er nu dan eindelijk eens gretig van te gaan genieten.
Kleurrijk in het zwart
Na de warm-up party op donderdagavond, breekt het feest op vrijdag pas echt los. Aan de Nederlandse band Bloodphemy de eer om Eindhoven Metal Meeting keihard af te trappen. Terwijl hun death metal-tracks door het pand dreunen, vormt zich buiten een rij van metalliefhebbers tot ver in de Dommelstraat waaraan Effenaar ligt. Tegen de tijd dat Chapel Of Disease de grote zaal aanpakt, is het volle bak.
In het restaurant wordt een goede bodem gelegd en ontmoeten internationale vrienden elkaar eindelijk weer. Ook stroomt een grote horde door naar de merch-tent om direct vette nieuwe shirts te scoren. Achterin smult Daniel van zijn broodje met vegan worst. De uit Argentinië afkomstige fietsenmaker woont net één jaar in Nederland. "Ik houd van Nederland, zeker van het weer", zegt hij terwijl hij opstaat om zijn korte broek te showen.
“De buitenkant is hoe we eruitzien. Maar van binnen zijn we als een regenboog”
Het is de allereerste keer dat hij Eindhoven Metal Meeting bijwoont en heeft het al prima naar zijn zin. Daniel stelt dat de zwarte bandshirts, lange haren en tatoeages er voor mensen buiten de scene misschien intimiderend uitzien, maar dat het metalpubliek allesbehalve 'gevaarlijk' is. "Mensen die houden van dit genre; iedereen is een vriend van elkaar. Het is als een stadswijk", legt hij uit. "Kusjes en knuffels voor iedereen", roept hij voordat hij zijn avond voortzet.

Op de D19 Stage is het inmiddels de beurt aan Stallion. Een Duitse uitgesproken band, niet alleen qua show, maar ook over maatschappelijke issues. Ter steun aan Paarse Vrijdag en de lhbtqia+ community houdt de frontman de Progress Pride Vlag omhoog tijdens één van hun nummers. Dit uitgesproken karakter viel in de smaak bij Martin en Mika, bandleden van Beaten To Death. Zij benoemen Stallion halverwege de avond al tot hun favoriete show van vrijdag. De Noorweegse band Beaten To Death stapt zaterdag op de bühne van de kleine zaal, maar ze pikken een extra festivaldag mee om zelf bands te kijken. Mika vertelt: "Voor mij moet de muziek voelen als een klap in mijn gezicht." Voor henzelf is het spelen van metal eenzelfde uitlaatklep als voor de luisteraar. "Als je problemen hebt, dan speel je metaltracks en laat je het eruit. Daarna ben je de rest van de dag kalm. Je hebt geen therapeut nodig", grapt gitarist Martin.
Ze zijn het erover eens dat de metalscene een gezonde scene is. Mika stelt dat de meeste metal nog underground is en het meer voelt als een groep 'muzieknerds die bij elkaar komen om metal en de zin van het leven te bespreken'. "We zijn de minst gewelddadige groep mensen die je kan vinden. We spelen alleen agressieve muziek, meer niet", vult Martin aan.
“Ik ben ook erg benieuwd naar alles in de kleine zaal, daar doe je ontdekkingen”
Terwijl de mannen nog verder nabespreken, zetten de Grieken van Rotting Christ bruut in op de mainstage. Met stevige riffs zwepen ze de stampvolle zaal op en hier en daar zweven de kisten van crowdsurfers in de lucht. Terwijl hun black metal door de muren gonst, pakt de Belgische Jean-Paul even zijn momentje op een zitje bij de kluisjes. Zijn gezelschap stroomt door naar de zaal, maar de man op leeftijd wil straks nog volledig kunnen genieten van zijn favoriet; Mgła.
Dit jaar is het alweer zijn tiende bezoek aan Eindhoven Metal Meeting. "Er is maar één festival in het buitenland waar ik heenga, en dat is hier in Eindhoven", vertelt Jean-Paul. De metalscene is jong en oud door elkaar, en dat vindt hij er zo mooi aan. "Een metalfestival is een moment waarop ik mij weer jong voel", zegt hij met een glimlach.
Dan is het toch echt weer tijd om op te staan, want de laatste paar acts, waaronder de geliefde headliner My Dying Bride en Mgła, gaan de avond er nog even uit knallen. In de zaal kijken de bands uit op een verzameling van metal horns, terwijl ze de feestvierders trakteren op een gruwelijke set. Het feest is voor velen overigens nog lang niet voorbij. "De bezoekers komen hier niet om te slapen", grapt organisator Roman. Waar sommigen het nachtleven van Eindhoven nog induiken, duikt de rest het bed om net zo hard te slapen als feesten.
Een grote internationale familie
Op de koude zaterdagmiddag is het aan Slaughterday en Carnation om het binnenstromende publiek op te warmen door een dosis death metal over ze heen te gieten. Ook stappen nu de Noorse heren van Beaten To Death zelf op het podium om hun grindcore Eindhoven in te slingeren. Er zijn niet veel bezoekers gesneuveld aan een kater, want na een paar acts staat het weer bomvol.
De foyer richting de D19 Stage is voor een aantal dé spot om bij te kletsen tijdens het festival. Hier staat ook Herman met zijn vriendengroep, allen gehuld in denim vesten vol met patches van alle bands die ze vet vinden en live hebben gezien. Vanaf 2009 heeft hij geen enkele dag van het festival gemist. "Misschien hier en daar een warm-up party", geeft hij toe.
Voor Herman betekent metal 'verbroedering'. "Je bent altijd een outcast geweest en komt hier nu samen. Drie dagen feest, lullen en bandjes kijken. We zijn hier allemaal met vrienden bij elkaar, uit alle landen. Dit is het moment waarop we onze Duitse, Zwitserse en Noorse vrienden weer tegelijk zien", vertelt hij. Maar hij heeft er niet alleen vrienden aan overgehouden, metal was voor hem ook het ontmoeten van de liefde van zijn leven. "Dat gebeurde op het metalfestival Rock Hard in Duitsland", gaat hij verder. Nu reizen ze samen shows en festivals af.
“Mensen in de metalscene zijn voornamelijk outcasts die nooit ergens bij hoorden. Op het festival zijn veel verschillende mensen die elkaar accepteren zoals ze zijn”
Ook bracht metal Sylvia en Silke samen in een bijzondere vriendschap. "Zussen in hart en nieren, maar niet in bloed", zoals ze het zelf zeggen. De Belgische Sylvia leerde de Duitse Silke in 2014 kennen op een metalfestival, en sindsdien zoeken ze elkaar regelmatig op. Sylvia heeft haar hele onderarm aangekleed met de bandjes van events waar ze de afgelopen zeven jaar is geweest. Samen reizen ze al jarenlang heel wat festivals af, waaronder de Eindhoven Metal Meeting.
Van haar allereerste festival herinnert Sylvia zich nog haar belletje met haar ouders. "Ik was net achttien jaar en ging voor het eerst helemaal alleen naar een metal event. Na aankomst belde ik met mijn ouders en zei 'maak je maar geen zorgen, hier gaat mij echt niets overkomen'. Ik voelde mij compleet veilig", vertelt ze. En sindsdien wordt haar metalfamilie ieder jaar weer iets groter. "We hebben inmiddels vrienden van over de hele wereld", vult Silke aan. En dat zie je ook terug in de nationaliteiten die Eindhoven Metal Meeting bijwonen, van verschillende Europese landen, tot Australië, Canada, de Comoren en de Verenigde Staten.
“De metalgemeenschap is altijd verwelkomend, waar we ook heen reizen. Dat is belangrijk”

Beuken zonder kreuken
Wanneer de avond aanbreekt, mag de Britse band Benediction gaan vlammen op de mainstage. Tien minuten later is het ook in de kleine zaal niet meer stil, wanneer Wolvennest de ruimte vult met wierook en haar duistere sound. Een show die een grote horde aan liefhebbers wil zien, want het staat met de benen buiten. Gepropt in de deuropening, op de trap en drie rijen dik op het balkon.
Naast Jean-Paul kwamen meer Belgen hun landgenoten checken, waaronder de Vlaamse Tom. Na de set vertelt hij dat de band hem enorm heeft geraakt. "De golven van hun muziek raakten me. Ik ben wel even emotioneel geworden in de zaal", vertelt hij open. "Metal klinkt voor mensen soms te intens of agressief, maar als je luistert naar de golven dan maakt het je kalm", legt hij uit.
De kalmte die het stuwende geluid van Wolvennest achterlaat duurt echter niet lang, want opvolger Gutalax komt de boel flink opschudden. Een opblaasbare drol gaat samen met crowdsurfers rond door de zaal, circle pits ontstaan nummer na nummer en het publiek waagt zich zelfs aan een kleine wall of death. De gebruiken klinken voor mensen buiten de scene vaak wat spannend, maar alles wordt met volle respect voor elkaar uitgeoefend.
“Iedereen behandelt elkaar als een vriend. Als er in een moshpit iemand valt, dan helpen we ze weer omhoog”
Roman vertelt dat de metalscene vroeger nog wel eens een slechte naam had. "Eind jaren '80, begin jaren '90 werd er wel eens vuurwerk afgestoken in de zaal of met flessen gegooid. Het kon toen best gevaarlijk zijn. Het is een stuk liever geworden. Het is een community en er is een grote saamhorigheid. Er wordt op elkaar gelet", stelt de programmeur. Ondanks dat is de oude metal spirit nog altijd 'doen waar je zin in hebt'. "En dat doen velen die hier komen ook wel", gaat Roman verder.
Er is nog enkele uren aan feest te gaan, maar de vermoeidheid begint hier en daar in te slaan. Headliner Suffocation neemt echter geen genoegen met een mild publiek en zet het op een schudden. Wakker zul je worden en blijven. Even later is het de eer aan de Schotse band Saor om deze twaalfde editie waardig en stevig af te sluiten. De zaal is nog meer dan goed gevuld tegen de tijd dat ze hun eerste track inzetten. En dan om half 2 's nachts zit het er toch echt op. Dit was Eindhoven Metal Meeting 2022.
De line-up en kwaliteit van de bands is het geraamte, maar de fijne sfeer van het festival is een groepsproject, van de organisatie, de bands en alle metalliefhebbers. En zij hebben gelukkig al jaren massaal hun weg naar Eindhoven weten te vinden.
“We zijn een metalfamilie. Dat is waarom ik terug blijf komen, keer op keer. Het is een groepssynergie”