The Vices: “Dat je dit kan doen met je beste maten is wel extreem mooi.”

“Ik werd wakker en er stonden opeens allemaal vreemde mensen in mijn huis!” De verbazing is te horen in de stem van zanger/gitarist Floris van Luijtelaar deze ochtend. “Ik riep zo van ‘Hallo?’, en zij reageerden: ‘Ja, we komen de brandblussers checken. Daar heb je als het goed is een mail over gehad. Maar we moeten wel even acrobatisch doen, want we komen niet zo gemakkelijk bij de blussers.’” Drummer Mathijs Louwsma reageert lachend: “Het is dan ook wel een teringzooi bij jou… Drie weken was waar je doorheen moet enzo…” Floris, besmuikt: “Ja, wel een beetje inderdaad…”

Maar die teringzooi in zijn huis is wel goed te praten. Ik spreek de band uit Groningen na een druk weekend. Ze vierden de release van hun derde plaat 'Before It Might Be Gone' met instores in Groningen en Amsterdam, en een optreden in het Radio 2-programma Muziekcafé. En nog geen tien dagen na dit drukke weekend vertrekken ze dus al naar Amerika voor zes optredens. Van New York, via Chicago naar Los Angeles. Daarna zullen ze pas hun plaat gaan voorstellen aan het Nederlandse publiek. Veel tijd om de reacties op zich in te laten werken is er dus niet. Maar toch hoort Floris al positieve geluiden op de nieuwe plaat. Hij zoomt hierbij vooral in op wat de muziek voor de luisteraar betekent. “Wij geven een betekenis mee aan onze muziek. Maar dat hoeft niet de betekenen dat de luisteraar precies hetzelfde voelt.” Mathijs vult aan: “Er zit voor ons wel een idee achter, maar dat kan iemand heel anders interpreteren. Dus ik ben heel benieuwd wat onze muziek met andere mensen doet.”

Maar waar gaat 'Before It Might Be Gone' dan over? Floris: “Het gaat eigenlijk over opgroeien. Iedereen maakt fouten als je opgroeit. En daar leer je van. Maar wanneer je thuiskomt en je de onvoorwaardelijke liefde voelt van mensen die je nemen zoals je bent, is dat prachtig.” Ook de hoes straalt volgens hem precies datzelfde gevoel uit. “Jona (gitarist Jonathan Kruizenga - red) maakt veel van onze visuele uitingen. Het is ook gewoon echt een foto van de eettafel bij hem thuis. En daar vind je dus de mensen die je kennen zoals je bent en altijd van je blijven houden.”

Het lijkt alsof de band met een vooropgezet plan de studio in gaat en de luisteraar wil meenemen in hun boodschap, maar niets is minder waar.. “Eigenlijk wil ik helemaal niks!” reageert Floris snel, terwijl hij tegelijkertijd lachend lijkt te schrikken van zijn eigen zekerheid. “Ik heb niet het gevoel dat ik de luisteraar een bepaalde kant op wil duwen.

Als we de studio ingaan, zijn we al redelijk ver in het maakproces. Maar als ik mijn teksten ga schrijven, werk ik heel intentieloos. Je concentreert je op de muziek. En dan blijkt er opeens ergens een boodschap in te zitten en leer je jezelf zo ook weer beter kennen. Ik heb niet de intentie om mensen te overtuigen dat een nummer hier-en-hier over gaat. Het leukste is juist dat mensen op duizend verschillende manieren kunnen reageren op muziek. Dat persoonlijke maakt het zo krachtig.”

En dat hun muziek multi-interpretabel is, merk je aan de video die tegelijkertijd met het album op YouTube verscheen. In het filmpje worden een aantal nummers kort voorgesteld. Het lijkt op een koortsdroom waarin ridders rondlopen, met eten in gezichten wordt gesmeerd en de zanger in een steegje in elkaar wordt geslagen. En dat alles geschoten in een sfeer die doet denken aan David Lynch, de surrealistische regisseur die een week voor de release van het filmpje overleed. Mathijs: “Het kwam inderdaad mooi samen! Of ja… Mooi… Dat klinkt ook weer zo hard”, krabbelt hij terug onder gelach van de zanger. “Maar het had blijkbaar zo moeten zijn.”

Floris legt het onderliggende verhaal van het filmpje verder uit, waarbij ook hier de eigen interpretatie van de luisteraar voorop staat. “De producer van dat filmpje – Samin Chandra – is een vriend van Jonathan en komt uit een klein dorp in Oostenrijk. Op een gegeven moment is hij verhuisd naar het ACTA-gebouw in Amsterdam. Dat is een gebouw met een hele hoop chaos en creatievelingen. Het is er echt een doolhof van gangen, alles is versierd en er is altijd wel ergens een feest of een optreden. Het is zeg maar het tegenovergestelde van een klein rustig Oostenrijks dorp. Hij kwam met het idee om een clip te maken voor het album, maar niet van één nummer, maar voor meerdere nummers samen, zodat het hele verhaal van het album naar voren zou komen. Hij heeft echt zijn eigen interpretatie gegeven aan 'Before It Might Be Gone'. Voor hem gaat het heel erg over hoe hij juist is verhuisd van een klein dorp naar zo’n plek in Amsterdam. Met alle nieuwe gezichten en ervaringen die eerst heel raar en misschien wel beangstigend waren voor ‘m, maar waarin hij zich langzaamaan ging thuis voelen en er de schoonheid van ging inzien.”

Dat de Groningers een goede band hebben met Eindhoven is duidelijk. Niet alleen hebben ze op alle soorten podia gespeeld – van een klein café tijdens de Popronde in 2019 tot het buitenpodium van Hit The City afgelopen zomer – maar zijn hun eerste twee platen ook opgenomen in Eindhoven, bij POPEI onder leiding van producer Roel Blommers. Mathijs: “We waren op een gegeven moment kind aan huis. Ik kan me die ritjes nog goed herinneren: 254 kilometer heen, 254 kilometer terug. En de tosti’s! Die waren heel goed!”

Floris over de keuze voor Roel: “We zochten naar Nederlandse platen die goed waren opgenomen en kwamen onder andere bij Pauw en traumahelikopter uit. Die heeft Roel geproduceerd, dus hebben we hem gewoon gebeld. Het is heel moeilijk om muziek te maken met mensen buiten je band. Maar als je iemand vindt die je muzikaal helemaal vertrouwt, dan is het gewoon heel fijn dat diegene overkoepelend meeluistert. Roel heeft ons creatief veel verder gebracht. Ik heb nu zelfs dezelfde type Fender uit hetzelfde jaar als die van Roel. En oh ja: hij had daar ook een versterker staan die ik zo goed vond klinken, dat ik die nu ook heb gekocht.” Lachend concludeert hij: “Zijn invloed rijkt dus wel ver ja!”

Voor de nieuwe plaat zijn ze toch uitgeweken naar een heel andere producer, die ook nog eens in Londen zijn studio heeft: Charlie Andrew, die onder andere ook Alt-J produceerde. “Roel heeft ons altijd gestimuleerd om ook verder te kijken naar andere producers. We hielden ons niet in en hebben heel veel producers benaderd, van Danger Mouse (onder andere oprichter van Gnarls Barkley en producer van Beck, Red Hot Chili Peppers en Adele - red) tot aan Dan Auerbach (van The Black Keys en producer van onder andere Cage the Elephant, Lana Del Rey en CeeLo Green – red). En we hebben ook nog een meeting gehad met iemand die we tegenkwamen bij een show van ons, dat was de producer van The Script. Nou, dat werd ook niks. Het werk van Charlie Andrew kenden we al van Alt-J. We zijn heel erg fan van die band. Niks klinkt zoals Alt-J. We hebben met elkaar gesproken en het klikte.”

Van de 254 kilometer naar Eindhoven, tot het Kanaal over. Het is wel een hele verandering. Mathijs: “Ergens een Airbnb boeken in Brixton, met je hele hebben en houden in een busje de pont op en daar bivakkeren voor een aantal weken werkte eigenlijk wel heel relaxt. Je kan je heel goed focussen op het product wat je wil maken. Je hoort wel eens van mensen die in een hutje op de hei een plaat maken en echt één worden met die liedjes. Nou, dan zit ik liever in Brixton (lacht).”

Maar er is nog een andere binding met de regio Eindhoven. En meer in het bijzonder met Liessel. De band zat ten tijde van de opnames van de eerste plaat daar op een camping. Mathijs pakt zijn telefoon erbij en roept uiteindelijk: “Het Eibernest! Ze hebben daar een tipi, yurts en een zigeunerwagen. Ik kan me nog wel een nacht herinneren, toen was het echt tegen het vriespunt aan en wij lagen daar in een slaapzakje in een tipi op een dun matrasje. Het was zo tering koud dat we beter bij elkaar in één slaapzak hadden kunnen kruipen. Iedereen was vroeg wakker en tot op het bot bevroren. Om warm te worden gingen we maar hardlopen. Floris is de enige die hardloopt en voor de rest was niemand fit. Simon (Bleeker, bassist – red) stak zelfs een shaggie op en begon al rokend te rennen. Die is na vijfhonderd meter al afgehaakt.”

“Maar als het daar mooi weer is, is het er ook echt fantastisch. Ze hebben daar een buitenkeukentje, een groentetuin en een paar dieren.” Floris onderbreekt de drummer enthousiast: “Oh Michielleke het paard!” Na een vragende blik legt hij verder uit: “Michiel was een jong paard, maar sprong soms op zijn eigen moeder. Dan hoorde je de eigenaar roepen: ‘Oh Michielleke! Doe niet!’ De eigenaren waren echt heel aardig en zijn daarna ook nog naar onze show in Effenaar geweest.” Ondertussen zoekt Mathijs op zijn telefoon een compromitterende foto van Floris en Simon die daar genomen is, maar zonder succes. Floris samenzweerderig: “Jaaa, dat kan ik me ook nog wel herinneren… Maar dat hoeft niet in het artikel.”

Wanneer dit stuk online staat, zit de band dus in Amerika. De omgekeerde wereld voor een Nederlandse band, want je zou verwachten dat ze – met een nieuwe plaat onder de arm – eerst een zegentocht langs de vaderlandse podia zouden doen. Maar niet bij The Vices. Floris legt uit: “Het was echt helemaal niet het idee om al in Amerika te touren. Maar toen we werden uitgenodigd door het showcasefestival SXSW en een festival in New York ging het opeens heel snel. En nu kunnen we dus alweer terug.”

Veel bands die touren door Amerika komen thuis met rare verhalen, waaronder het optreden bij een bowlingbaan terwijl de ballen nog worden gegooid, of dat ze hun speelgeld kwijtraken omdat ze nog wel voor hun eigen drank moesten betalen tijdens hun optreden, is dat ook bij The Vices aan de hand? Mathijs: “Nee, maar de motels zijn wel lijp! We zaten eens in een of ander onguur motel in het midden van Amerika. Ik sliep met tourmanager Onne in een kamer en de rest van de band in een andere, maar tussen ons in was een kamer echt afgeplakt met van die tape, alsof het een crime scene was. Dat was wel naar. Onne heeft geen oog dichtgedaan. Die had het motel geboekt en voelde zich verantwoordelijk.”

De band voelt zich vooral gezegend dat ze deze avonturen samen kunnen beleven. “Ik keek net in de ING-app en ons bedrijf bestaat al tien jaar. En we kennen elkaar dus al veel langer. Dat je dit kan doen, niet alleen met je muziek, maar ook nog eens met je beste maten, is wel extreem mooi.”

Die hechte vriendenclub komt dus op zaterdag 8 maart naar de Grote Zaal van Effenaar. Gaat de band daarna weer op de camping in Liessel slapen, vraag ik grappend. Mathijs enthousiast: “Ik zal Onne eens bellen!” Floris heeft zijn bedenkingen: “In maart is het nog wel heel koud.” Maar Mathijs heeft dé oplossing: “Dan kruipen we wel bij elkaar in één slaapzak!”