The Meffs: ‘Ik zou liever hebben dat hierover schrijven onnodig was’

Wie de krant openslaat of nieuws leest online, wordt er zelden vrolijk van. Voor Hopkins is dat in 2019 de motivatie om in actie te komen en uit de sleur te raken. "Lewis  werkte in een pub  en ik werkte van elke dag van 9.00 tot 18.00 uur. Mijn routine was opstaan, werken, thuiskomen in het donker, naar het nieuws kijken en wanhopen. Niet nadenken over dingen, gewoon doorgaan. Tot ik besefte: Ik kan dit niet zomaar aanzien, het is zo'n zooi. Wat kan ik doen?"

Wanneer Hopkins toevallig op een profielfoto ziet dat Copsey drumt, neemt ze contact op. “We kenden elkaar al, omdat ik wel eens dronk in de pub waar hij werkte. Hij reageerde met de vraag welke muziek ik leuk vond. Ik noemde X-Ray Specs, Rancid, die richting. Hij zei: ‘all right’. Dat was het." Het duo gaat vervolgens de repetitieruimte in om een Distillers-nummer te oefenen en het geluid te ontwikkelen. Waarbij al snel duidelijk wordt dat er geen andere muzikanten meer nodig zijn. "We kunnen genoeg herrie konden maken met z'n tweeën. Lewis z'n drumstijl is vrij 'heavy', en ik speel geen solo's dus ons geluid is voller. De band was dus gewoon klaar."

Een tweetal heeft veel voordelen; ruimte in de tourbus - en The Meffs touren veel -, sneller beslissen en lagere reiskosten. Maar dan moet je wel een klik hebben. Geen probleem voor The Meffs, zegt Hopkins. "Ik denk dat onze persoonlijkheden goed bij elkaar aansluiten. Ik schrijf graag muziek, Lewis treedt graag op. Hij is zo relaxed dat het is alsof ‘ie achteroverligt in het leven. Dat maakt hem heel makkelijk in de omgang. Ik ben juist heel georganiseerd en bereid graag alles voor. Wat vooral helpt is dat we goede vrienden zijn geworden en graag samen tijd doorbrengen. Daarnaast helpt het ook dat we geen relatie met elkaar hebben, dat zou echt een nachtmerrie zijn..."

Voor het opnemen van de eerste EP trekken ze de stoute schoenen aan en nemen ze contact op met punk-troubadour en mede Essex-inwoner Frank Turner met de vraag of hij hun EP wil produceren. "Het helpt dat we ervan overtuigd waren dat het materiaal echt goed was en eigenlijk zei hij meteen ja. We hadden op zijn festival gespeeld, maar er was nog geen connectie. Misschien hielp het dat Frank zelf niet kon toeren op dat moment. We hadden een goede klik en Frank heeft goede smaak qua punk en hardcore."

Inmiddels behoort Turner tot de bevriende kring muzikanten rond The Meffs. En na de twee 'Broken Brittain' EP’s klopt de band ook bij Turner aan voor hun album 'What A Life'. Turner helpt het duo ook aan een label, vertelt Hopkins. "Ik had hem een appje gestuurd over het uitbrengen van de muziek. We hadden alles zelf gedaan tot dat moment en ik vroeg of we dit naar Fat Wreck of Hellcat (befaamde punklabels, red.) konden sturen. Hij bood aan het zelf naar Fat Mike te sturen en zo kwamen we uit bij Bottles To The Ground, het zusterlabel van Fat Wreck."

Zodoende worden The Meffs één van de bands op de NOFX-afscheidstour, de band waar Fat Mike befaamd - of berucht - door is. Het is dus rap gegaan voor The Meffs. "Als je kijkt naar twee jaar geleden, toen speelden we nog in het lokale circuit. Plots waren we op tour met Frank Turner en speelden we steeds grotere shows. We hadden daarvoor wel al een fanbase opgebouwd, maar daardoor is het heel snel gegaan en kunnen we dit nu fulltime doen.”

Het helpt dat The Meffs een geluid hebben dat een breed publiek aanspreekt. Zo mocht het duo openen voor Alice Cooper, maar staat de band ook op 2000trees Music Festival voor een heel ander publiek. “In eerste instantie werden we neergezet als punkband. We houden natuurlijk van klassieke punk, maar onze invloeden zijn veel breder en ik heb niet het gevoel dat we onszelf specifiek in een hokje plaatsen. Je kan ons ook moeilijk female fronted noemen, want ik presenteer me niet als nadrukkelijk vrouwelijk. We zijn ook geen queer-punkband, onze thematiek is veel breder. Eerst vond ik dat lastig, maar nu is het onze kracht en het geeft veel artistieke ruimte.”

De thematiek waar The Meffs over zingen is ook gegroeid, beaamt Hopkins, naar teksten met meer universele onderwerpen op album’ What A Life’. “We hadden een duidelijke richting en een zwaarder geluid voor ogen. Ik denk dat onze eerste EP’s wat naïef waren, als je snapt wat ik bedoel. Ik had het gevoel dat ik iets moest zeggen over Groot-Brittannië en waar ik vandaan kom. Dit album is meer volwassen, waar ik meer te zeggen heb over de hele wereld om ons heen, over ervaringen van andere mensen, over politiek… En dat komt ook door het vele touren moet ik zeggen. Het is meer alomvattend.”

Een belangrijk thema, vooral op de EP’s, is geïnspireerd door de omgeving van Colchester en Clacton, waar de band vandaan komt. Een gebied in verval, zeker na de pandemie. "De plek waar ik vandaan kom is een plek geworden waar je niet wil opgroeien. Nigel Farage is de MP van dit district en dat is degene achter alles wat in Engeland gebeurd is. Ik woon tussen mensen die hem gekozen hebben met zijn beloftes en oplossingen: ‘ik breng banen, ik maak alles beter…’ Je kan het de mensen zelf niet eens kwalijk nemen, die horen alleen hoop en zien niet alle haat, leugens en onzin.” Een gevoel van onmacht overheerst, want de kiezers konden nauwelijks overzien waar ze voor kozen, denkt Hopkins. “Je hoort mensen die trots zijn om voor Brexit gestemd te hebben, maar ze weten niet waarom en waarvoor precies. En dat is het sneue. Mensen zeggen tegen me; ‘je hebt nou in ieder geval genoeg om over te schrijven, toch?’ Maar ik zou veel liever hebben dat het niet nodig was, want wat je nu ziet in de wereld is angstaanjagend."

Het idee dat gelijkheid en inclusiviteit onnodig is, is een ander punt van frustratie voor Hopkins als queer vrouw in een band. "Er is een aanname dat het allemaal wel goed is qua gelijkheid, maar zeker in de muziekindustrie is dat verre van waar. Om maar een voorbeeld te geven; als we ergens spelen gaat de geluidsman aan Lewis vragen hoe de gitaar set-up is, terwijl ik me net heb voorgesteld als gitarist. Er zijn mensen die zeggen: ‘dat is toch iets kleins?’ Maar dat het niet meer als je 150 shows per jaar speelt waar dit keer op keer gebeurt. Er is genoeg wat we nog bespreekbaar moeten maken.”

Net in de week dat we elkaar spreken heeft President Trump van de Verenigde Staten geroepen dat Gaza ontruimd moet worden en geclaimd dat Groenland ingelijfd zal worden. Het is niet alleen de inhoud van zulke uitspraken die schokkend is maar ook het precedent wat het schept, zegt Hopkins. "Wat zo'n Trump laat zien is dat je kan roepen wat je wil, dat er geen consequenties zijn als je absurde dingen roept. Je ziet steeds meer dat mensen vinden dat ze alles maar kunnen zeggen. Vooral online krijg je van alles naar je hoofd geslingerd. Bijvoorbeeld op de video's die we maken, dan is er commentaar over hoe ik eruitzie en wie we zijn. Het lijkt alsof het alleen maar erger wordt met het internet, omdat er geen face to face contact meer bij komt kijken. Het haalt het ergste in mensen naar boven."

Toch is het juist op het podium, waar Hopkins het gevoel heeft iets terug te kunnen doen. "Er is een gekke man aan de macht in de VS die rare wetten maakt en zonder gevolgen dingen roept. Ik heb een platform, dus ik moet daar wat van zeggen. Anders ben ik dat podium niet waard. Een negatief publiek kan je motiveren, maar het belangrijkste is dat onze shows een plek zijn waar woorden consequenties hebben. Waar we in gesprek gaan, en proberen mensen van gedachten te veranderen en hun overtuigingen uit te dagen. Ik geloof oprecht dat we zonder vechten of kleineren verandering kunnen brengen. Natuurlijk zijn er mensen die iets tegen ons hebben, maar daar pas ik me niet meer op aan.” 

Voor de zangeres is dat ook de aantrekkingskracht van punk, hoewel dat niet de enige invloed is voor The Meffs. "Ik denk dat het draait om het idee van de norm uitdagen. Anti-establishment, misschien niet zoals dat in de begindagen van het genre ging, maar nog steeds gaat het over wat goed en fout is in de wereld. Het gaat niet eens om het geluid, maar om de boodschap. Artiesten als MIA en Peaches gebruiken hun muziek ook als platform om onrecht aan te kaarten en dat spreekt me aan."

Toch is het ook in deze tijd moeilijk om voet bij stuk te houden. De band speelde recentelijk ergens in Europa en Hopkins betrapte zichzelf erop niet alles te zeggen wat ze wilde. "Ik kreeg op het podium gewoon een gevoel dat ik dingen over de regering niet moest zeggen. Na de show kwam iemand naar me toe om te zeggen dat dit een slimme keuze was. Je moet oppassen wat je zegt, want je weet soms niet wie er bij je in de ruimte is. Dat is best eng, toch?"

Als er dan iets is wat Hopkins hoopt mensen mee te geven is het dat je zelf kritisch moet zijn en op moet durven staan wanneer je kan. "We moeten onszelf laten horen, hoe moeilijk dat ook is. Ik houd niet van het woord 'onderwijzen', maar bij gebrek aan beter: je moet jezelf onderwijzen. Bevraag dingen, zoek dingen uit. Ik hoop vooral dat wij een positieve plek kunnen bieden met onze shows. Als je 400 mensen bij elkaar krijgt die schreeuwen tijdens een show, dan is dat toch heel krachtig!"

The Meffs gaat flink touren in 2025 en staat op veel festivals. Overal zal het duo tegengeluid laten horen. Luid genoeg vol hoop, maar ook voor plezier.