De band The Effenaar verenigt Eindhoven met Birmingham

‘Het weer is een keertje best prima hier’, vertelt Danny Pullar vanuit de studio van het duo in Birmingham. Normaal gesproken is The Effenaar een drietal, maar gitarist James Ross die ze liefkozend altijd bij zijn achternaam noemen, zit even in Australië. Daar is het een stuk aangenamer. Praten over het weer is een gebruik dat Nederlanders en Britten overduidelijk gemeen hebben. De mannen komen relaxed over en zien er precies uit zoals je van een postpunk- of indieband zou verwachten: donkere kleding, de haren gedaan en omringd door minstens vijftien verschillende instrumenten.

De band heeft net een nieuw album uit, waar op de albumhoes een foto van het bijna kolossale, imposante gebouw in Eindhoven met dezelfde naam te zien is. ‘Ways Longest’ is de eerste plaat die The Effenaar als studioband heeft uitgebracht, en daar zijn de mannen nogal trots op. ‘Het voelt eindelijk alsof we onze sound gevonden hebben.’

Hun sound leunt niet geheel stiekem op die van postpunkband Sleaford Mods, en doet ook denken aan indie-elektronicabands als Viagra Boys en IDLES. De onderliggende verwijzing naar echte household names als Joy Division en Underworld voelt nooit ver weg op het album, al zou deze plaat van The Effenaar misschien minder snel door een tante worden opgezet op een familiefeestje. Toch klinkt het album redelijk toegankelijk en is het bijna agressieve toontje van zanger Darren Houghton dat ook weer net niet helemaal. Hoe dan ook, het klinkt vooral erg Brits, en dat hoeft buiten ‘computer music’ niet verder ingedeeld te worden, als het aan hen ligt.

De naam Effenaar is bedacht toen hippie-plek Para Plus een imagoboost kreeg in 1971. Het podium kreeg de naam van een weefmachine, die letterlijk de boel vereffende. Dat is een subtiele verwijzing naar de weverij die vroeger op dezelfde plek zat. Dat een band uit de buurt van Birmingham nu The Effenaar heet, dat kan toch niet toevallig zijn? Nou, dat is het dus ook niet. Houghton: ‘Ross en ik gingen vroeger altijd naar de elektronische muziekavonden in Effenaar, dat zal begin 2000 zijn geweest. Er waren hele gekke jungle en drum & bass-avonden waar ik altijd bij was. Een avond die ik nooit zal vergeten is toen Ashley Beedle in Effenaar kwam optreden, dat was legendarisch. Toen ik in Eindhoven woonde was het niet eens de vraag waar we uitgingen, we gingen gewoon allemaal naar Effenaar.’

Dus toen er een naam bedacht moest worden voor het nieuwe project van het drietal, was er dan ook geen twijfel over mogelijk. En ja, mensen in Engeland vinden de spelling misschien wat moeilijk, maar de naam valt heel goed. ‘We zijn heel lang geleden begonnen aan het schrijven van dit album. Dat was in de tijd toen Ross en ik in Eindhoven woonden en later verhuisden naar andere delen van de wereld. Ik ging zo’n tien jaar geleden terug naar Engeland, hij ging verder weg. Ons werk in Eindhoven stopte, maar de muziek was al deels geschreven. Ross kwam met het idee om ons nieuwe project te vernoemen naar het podium. Als ik eraan terugdenk krijg ik meteen weer het gevoel van dat je erbij had moeten zijn in die tijd, hoewel ik me ook nog maar alleen flarden kan herinneren’, lacht de zanger. ‘Mensen hier vinden het cool dat we een woord hebben gekozen dat zij niet kennen. In Engeland klinkt het gewoon anders dan anders en dat past bij onze muziek.’

Dat het album al zo lang in de maak is, heeft ook betrekking op de titel van de plaat. ‘Het duurde gewoon f*cking ages om het album af te maken’, lacht de zanger nog een keer op zijn onmiskenbare, droge manier. Toetsenist Danny Pullar ontwierp de albumhoes en wilde alle locaties waar de bandleden hebben gewoond in de jaren van het schrijven terug laten komen in het artwork. Bij elke single staat er een andere stad op de cover, zoals bij ‘High Horses’, dat het befaamde en lastige knooppunt Spaghetti Junction in Birmingham afbeeldt. Als je dat kruispunt online opzoekt is de eerste hit ‘Why is Spaghetti Junction so complicated?’. Het mag duidelijk zijn: de verschillende plekken die de bandleden met zich meedragen zijn gebruikt als overkoepelend thema, ook al is de glans soms ver te zoeken.

Zijn er dan ook overeenkomsten tussen Birmingham en Eindhoven? Jazeker, vinden de twee. ‘Het zijn beide industriële steden, die leunen op engineers en andere technische mensen. Het zijn ook allebei moeilijke steden voor clubs. Er zijn wel festivals en er is zeker een grote live-scene, maar beide steden blijven altijd rauw en edgy. En dat is ook mooi’, vertelt Houghton. ‘Je hoort dat terug op onze plaat.’

Ze zijn al een tijdje niet terug geweest in Eindhoven, maar willen dat wel heel graag. Het plan ligt er ook om live te gaan touren in Europa, waarschijnlijk dit voorjaar. ‘We zijn hard aan het werk om onze live-shows naar een hoog niveau te tillen. Omdat we elektronische muziek combineren met punk-achtige gitaren, lijkt het ons vet om een pakkende en harde lichtshow te produceren.’ Het produceren van de muziek doen ze ook zelf, en er zit veel nieuws aan te komen. ‘We zijn nieuwe muziek aan het opnemen en hebben onze richting gevonden. De focus ligt op méér synthesizers, meer banging beats, en meer punk. Ik ben een complete fan van drummachines en hoop die ook veel meer te gebruiken in onze nieuwe muziek’, vertelt toetsenist Danny Pullar over de singles die er komende maanden aan zitten te komen.

Een goed voorbeeld daarvan is de laatst uitgebrachte single ‘Noia’, dat doet denken aan eerder werk van Editors, of een opgevoerde versie van een White Lies-nummer. De single slaat ook weer terug op Eindhoven; het is geschreven vanuit de vurige wens om Engeland en het soms saaie en bijna deprimerende leven daar in te ruilen voor een andere plek. Dat leidde ertoe dat Ross en Houghton in Eindhoven terecht kwamen, waar ze baantjes in fabrieken kregen. Toegegeven, dat was niet veel beter dan het leven dat ze hadden, maar hey, ze probeerden tenminste iets. Het leverde een aantal vurige singles op die na al die jaren eindelijk uit zijn, en er zit dus nog veel meer in het vat.