Achter de plaat met DeWolff: ‘Muscle Shoals is een intieme inkijk in mijn vorige relatie’

Zingen over de liefde die je wereld op zijn kop zet en je zintuigen binnenstebuiten keert, zonder dat het de liefde voor je partner is. Pablo van de Poel, gitarist en frontman van de Geleense rock-’n-roll band DeWolff, besloot op het nieuwe album ‘Muscle Shoals’ al zijn twijfels over een relatie de wereld in te gooien.

Is de liefde opgebrand? (‘the search for your affection turned to circling in the sky’)
Of is er toch nog hoop? (‘There was wonder and lust, can we wipe off the dust?’)

Hoe dat precies zit, wil frontman Pablo van de Poel (33) wel uitleggen. Maar als hij in een Maastrichtse muziekstudio de video-oproep opneemt, blijkt de afspraak hem even te zijn ontschoten. “Ik bel je over vijf minuten!” En niet veel later rijden we vanuit de telefoonhouder in Pablo’s auto mee door het Limburgse heuvellandschap. De bestemming is Sittard, waar de frontman een afspraak heeft met de voorzitter van de DeWolff-fanclub.

“Onze fans zijn de reden dat we kunnen doen wat we doen”, zegt Pablo terwijl hij zijn wagen start. “Wij zijn echt slecht met social media. We leven in het hier en nu. Op tour is het steeds: ‘Oh ja, we moeten een foto maken voor de socials’. Maar de fans hebben een levendige community. In de Facebookgroep wordt elke dag gepost en flink gereageerd. Elke scheet van ons wordt daar besproken.”

En DeWolff geeft hun fans veel om over te praten. Wat in 2007 begon als een experimenteel jam-project, leverde inmiddels twaalf albums en twee EP’s, een Edison en een BUMA-prijs op. Daarbovenop meer dan duizend liveshows. Niet verkeerd, voor het drietal in de eerste helft van hun dertigersbestaan: Pablo van de Poel (zang/gitaar), zijn broer Luka van de Poel (drums) en Robin Piso (Hammondorgel).

Dat de drie Limburgers verliefd zijn op de goede oude rock-’n-roll uit de jaren ‘60 en ‘70, is goed terug te horen in hun geluid, dat ze niet bang zijn te mengen met blues, soul en psychedelische invloeden. Het nieuwe album ‘Muscle Shoals’ heeft daarbij een nadrukkelijk southern sound. Het is dan ook opgenomen in en vernoemd naar de legendarische Muscle Shoals studio in Alabama, waar Pablo’s jeugdhelden zoals Jimmy Hughes en Aretha Franklin hun muziek opnamen.

“Het is zo’n intense ervaring”, zegt Pablo. “Het spookt daar echt in positieve zin. Je komt binnen en wordt ondergedompeld in de muziekgeschiedenis. Het ziet er ook heel classic uit allemaal. Bij het opbouwen en soundchecken gingen we stiekem nummers spelen die daar zijn opgenomen. Dat waren legendarische momenten. ‘Steal Away’ van Jimmy Hughes en ‘Never Loved a Man’ van Aretha Franklin.”

Maar dan weerklinkt van diezelfde muren de verslavende, The Black Keys-achtige groove van Pablo’s eigen liefdesdrama. Het eerste nummer op het album: 'In Love'.

"this almighty temptation
is it just infatuation
I got it too bad to be wrong
I know you can hear my song
two sided affection
still there’s a double objection
tell me babe why can’t we meet
at the dark end of the street

no, I made a promise
and I gotta be honest
but words they only go so far
can’t describe what’s in my heart
I gotta face it
I’m gonna chase it
I’m in love
in love in love in love

“Ik schreef in dit lied over vreemdgaan toen ik nog in een relatie zat”, zegt Pablo. “Dat was toen nog niet gebeurd, later wel. En daarmee werd het hele album de soundtrack van mijn leven. Tekstueel is het voor mij de meest veelbetekenende plaat die we hebben gemaakt. Heel veel van de nummers gaan over de break-up van een relatie van negentien jaar. Het is best wel een intieme inkijk in mijn vorige relatie, wat voor de ander natuurlijk ook confronterend is.”

Of hij bewust koos voor een zoetsappige songnaam bij een lied over vreemdgaan? “Nee, dat ging automatisch. Dat is meer mijn twisted mind.”

Op Pablo’s favoriete nummer ‘Snow Bird’ is er geen hoop meer voor de relatie, maar wel hoop voor zichzelf. Hij, in de vorm van een Noord-Amerikaanse seizoensvogel, vertrekt naar warmere oorden.

the search for your affection turned to circling in the sky
I can’t read the map because the legend is a lie
a river here, a mountain there or so I understand
but nothing’s in its place here in your godforsaken land

Snowbird
Fly away, out of the cold
It’s over
don’t waste your time no more

Snowbird there is power
in your maimed & mangled heart
take that power with you
never lose it anymore

Ondanks dat liefdesverdriet centraal staat op het album, klinkt het allerminst verdrietig. Levendige instrumentals en solo’s krijgen in ‘Muscle Shoals’ ruim baan, en de southern rockstem van Pablo klinkt vaker opzwepend-rockerig dan soulful.

‘the sweet sweet fire of love
will set your house aflame
and the blood thirst of lovers with a chip on their shoulder
puts a vampire bat to shame

- Truce

Pablo zegt alle nummers op ‘Muscle Shoals’ met een strak gezicht te spelen. “Ik kan tijdens die nummers dan ook niet teruggaan. Als ik dat doe, dan sta ik te huilen op het podium. Maar ja, dat geeft wel even aan hoe emotioneel geladen de teksten zijn.”

Wie bij een optreden van DeWolff is geweest, weet dat de zanger bezig is met andere zaken dan huilen. Liever mengt hij zich met microfoon en al onder het publiek om de boel te ontvlammen. “Wij zijn echt niet de beste muzikanten ter wereld, maar je ziet wel terug dat we al zeventien jaar samen muziek maken. Het komt er op een heel bijzondere manier uit; het lukt ons elke avond om mensen te betoveren en er een ziek feestje van te maken.”

Betoveren? “Ja, ik zie het in de blikken naar de podium. Ik zoek ze tijdens het optreden ook uit, hoor. Als ik iemand zie die het niet voelt, dan blijf ik niet in mijn schulp. Dan ga ik ook naar die persoon toe”, zegt Pablo met een lach. “Heel ongezond, eigenlijk. Ik ben ook wel de grootste people pleaser die ik ken.” Even pauzeert hij, bij de snelwegafslag bij zijn geboorteplaats Geleen. “Ik ben ook wel een gekkie. Alles geven en de volgende dag zien we wel hoe het gaat.”

Dat is ook te zien in de NTR-documentaire ‘DeWolff in Europa’ (2020), van Marcel de Vré, waar de ravottende en scheten latende heren dag in dag uit cocktails maken in de backstage en na hun optredens in de kroeg belanden met lokale bewoners. En dan toch, ondanks een keelontsteking, een voedselvergiftiging en een ziekenhuisopname, het album ‘Tascam Tapes’ opnemen. Onderweg, vanuit een krappe tourbus.

Hebben ze die energie nog steeds? “We doen niet rustig aan op tour”, zegt Pablo. “Maar dat houdt het wel leuk. Zó leuk, dat we het na zeventien jaar nog steeds met veel plezier doen.” Volgens hem halen ze juist steeds meer energie uit hun live-optredens. “Eerst kampte ik nog met stemproblemen en maakten we steeds experimentelere rock die live moeilijk uitvoerbaar was. Toen namen we als band southern soulmuziek ter inspiratie. Namen als The Band. We zijn meer op intuïtie gaan schrijven.”

“Dat, samen met de ontdekking dat ik een heel energieke, enthousiaste frontman kan zijn, betekent dat DeWolff live nu een show is waarbij ik het publiek als een soort sekteleider bespeel. We geven heel veel, maar we krijgen ook veel energie van het publiek. Zo wordt een situatie gecreëerd dat een show eigenlijk nooit slecht kan zijn.”

Dat belooft wat, voor het optreden in Effenaar. Hoewel Pablo met knipoog een ‘unstoppable rockshow die zijn weerga niet kent’ belooft, mag het voorprogramma er volgens hem ook wezen. De progressieve-psychedelische rockband Heath kwam hij toevallig tegen tijdens Popronde Nijmegen.

“Onze manager is ook manager van Heath. Hij had ze al vaker naar voren geschoven, maar meestal zeggen we dan dat we zelf willen kiezen. Maar toen ik ze zag spelen, werd ik omver geblazen. Dus ik alles filmen en in de band-app filmpjes sturen: ‘Woah, dit is fucking vet!’ Toen hebben we om drie uur ‘s nachts gekozen voor Heath als voorprogramma.”

Pablo is bijna op zijn bestemming. Terwijl hij de auto achteruit inparkeert in een Sittardse woonwijk, erkent hij dat door het verliezen van zijn relatie, zijn leven de laatste tijd vrij chaotisch is.

“Ik heb maanden niet geschreven. Ik voel me wel raar, maar niet nutteloos. Eerst kon ik nog ontevreden zijn als ik twee-drie nummers op een dag schreef. Dat zijn van die extreme workaholic periodes. Maar die komen terug, hoor. Ik heb wel vaker stilteperiodes, gevolgd door periodes van heel veel output. Dat laatste gebeurt vanzelf als we besluiten een nieuwe plaat te gaan schrijven. Ik vertrouw er blind op dat dat weer gebeurt.”