Purple Adoratie: Een diepe duik in Prince-devotie

Ik behoor zeker tot de categorie die-hard fans en heb heel wat avontuurlijke acties uitgehaald om dichter bij mijn held te komen. Familie en vrienden hebben regelmatig hun zorgen geuit of mijn Prince-hart niet te groot was. Een vriendje riep eens, in een ruzie over een ingelijste poster met krabbel van New Power Generation toetsenist Tommy Barbarella, dat mijn gedrag over ‘die rare dwerg’ ziekelijk was. Die relatie heeft niet lang geduurd. Het woord ziekelijk stoorde mij niet - misschien was ik daar zelfs een beetje trots op - het was mijn held een rare dwerg noemen, wat mijn nieuwe verkering door het gat van de deur deed verdwijnen.

Ik ben op onderzoek uitgegaan wat mede-Prince-lovers allemaal voor acties hebben uitgehaald om een glimp van onze held op te vangen en spreek met Maaike en haar broer Ivo uit Amsterdam, Patrick uit Londen, Johan uit Breda, Micha uit Antwerpen, Manon uit Stockholm en Wietse uit Bergen op Zoom.

Mijn ‘innige relatie' met Prince was regelmatig belangrijker dan andere zaken in mijn leven. Ik lag nachtenlang in de vrieskou in de rij voor de deur van een VVV-kantoor voor concerttickets, én om in het felbegeerde ‘voorste vak’ te komen. Ja, lieve mensen, er was ooit een internetloos tijdperk! Het ‘voorste vak’ was het ultieme doel: dichter bij mijn held kon ik in die tijd niet komen. Uitvinden waar Prince een aftershow ging geven vroeg ook om serieus speurwerk, waar nepnieuws voor zinloze acties heeft gezorgd.

De Amsterdamse Maaike vertelt: "Ik heb concerten van Prince ervaren als een magische samensmelting van muziek, erotiek en dans. De vurige energie van Prince zelf zette de hele zaal in vuur en vlam, en dan had hij nog geen noot op zijn gitaar gespeeld." We zitten in haar keuken aan een grote tafel waar we samen koffiedrinken tussen de tourboeken en Prince-kaartjes. "Ik was een gekke autonome fan", lacht ze. "Ik was geen lid van de vele fanclubs, dus moest alles zelf uitvogelen. Ik was echt Sherlock Holmes in die tijd, want ik wilde koste wat het kost naar alle concerten in Europa. Elke show voelde voor mij als een rollercoaster die ik steeds opnieuw wilde beleven. En daarvoor had ik niet alleen geld over."

Ook Micha uit Antwerpen herkent het speurwerk. "Om informatie over Prince te krijgen, moest je echt op zoek gaan. Elke week struinde ik de krantenkiosken en platenwinkels in Antwerpen af, hopende op nieuwtjes over zijn volgende album, tour of project. Elke ontdekking voelde aan als een verborgen schat. Alle vrienden en kennissen in Antwerpen wisten dat ik een enorme Prince-fan was. Ik had een flink informatiebataljon om me heen verzameld. Later sloot ik mij aan bij de officiële Vlaams-Nederlandse Prince Fanclub, maar dat viel snel tegen. Het was meer een wedstrijd over wie de grootste fan was en wie hem het vaakst had gezien, dat vond ik niet zo plezant."

In Bergen op Zoom praat Wietse over zijn Prince-verzameling: "Op mijn veertiende werd ik voor het eerst gegrepen door Prince. Mijn ouders, eigenaren van een platenzaak, ontvingen vaak concerttickets bij bestellingen. Zo mocht ik naar mijn allereerste concert, de Sign O' The Times Tour. De ervaring was magisch; de muziek, de show, de energie. Ik weet nog dat we vlak bij de speakers stonden en de gitaarsolo’s door mijn lijf gierden. Hier wilde ik alle muziek van hebben!" We zitten in zijn kantoor waar meer Prince-merchandise te vinden is dan alleen muziek.

Mijn vriendin Manon en ik halen herinneringen op. "Het bemachtigen van kaartjes was een avontuur op zich. Weet jij nog dat we voor de Diamonds & Pearls Tour in de rij lagen?" Ik weet het nog. Het was februari, ergens begin jaren negentig voor het VVV-kantoor in Den Bosch. Een nacht in de vrieskou wachten tot het kantoor open ging was absoluut geen straf voor ons, maar een gemeenschappelijke ervaring waarin we ons thuis voelden. Manon lacht: "Ja, het was echt een vreemde rij die keer, want toen we om 18.30 uur met onze slaapzakken aan kwamen lopen, zat er al een grote groep bejaarden op campingstoeltjes voor de deur. Ze hadden koffie en worstenbroodjes bij zich. Wij vonden het geweldig, wat heeft Prince toch veel bijzondere fans! We deelden sigaretjes en blikjes bier met Harold en Ria uit Moergestel en praatten over de koude nacht die eraan zat te komen. Uren later kwamen we erachter dat zij helemaal niet voor Prince in de rij zaten, maar voor kaartjes voor André Rieu!"

"Ik verzamelde eerst videobanden en later dvd's, want ik vond beeldmateriaal belangrijker dan bootlegs en B-kantjes verzamelen. Maar wat is het toch fijn dat we nu alles gewoon op YouTube kunnen bekijken", zucht Maaike wanneer ik haar naar haar verzameling vraag. "Ik kan uren zoeken naar nieuw live materiaal of oude videoclips bekijken." Ik knik, terwijl ik aan alle uren denk die ik inmiddels voor mijn laptop heb doorgebracht om alles te bekijken wat er online te vinden is. Nu de Vault open is, is het voor verzamelaars bijna onmogelijk om alles bij te houden.

De Vault van Prince is inmiddels legendarisch. Het is een verzameling van onuitgebrachte nummers, demo's, live-opnames en andere muzikale schatten die Prince gedurende zijn carrière heeft opgenomen, maar nooit officieel heeft uitgebracht. Deze Vault wordt verondersteld een schat aan materiaal te bevatten, waarvan sommige nummers zelfs volledig zijn afgewerkt en andere in verschillende stadia van ontwikkeling verkeren. Als ik haar vraag wat haar grootste ontdekking uit de Vault is, roept ze meteen; "Een hele vette funky versie van Computer Blue! Ik kan trouwens ook naar de videoclip blíj́ven kijken!" Ik begrijp wat ze zegt. Die videoclip is zonder twijfel de meest sexy clip ooit. Elke scène is doordrenkt van een magnetische sensualiteit die me als jong meisje betoverde en me meenam naar een wereld van ongeremde verleiding. Maaike knikt: "Precies dat!"

Prince stond erom bekend dat hij over de hele wereld verrassingsoptredens gaf, vaak op unieke en onverwachte locaties. Denk aan zijn beroemde aftershows in o.a. PAARD in Den Haag, Nighttown in Rotterdam en Paradiso en Melkweg in Amsterdam. Terwijl we in Antwerpen door zijn platenkast struinen vertelt Micha over zijn ervaringen: "Na zijn reguliere show in Vorst Nationaal, speelde Prince compleet onverwacht samen met bassist Larry Graham een aftershow in Brussel. Het was echt bangelijk! Bijna niemand wist ervan. Ik had geen tickets voor Vorst Nationaal weten te bemachtigen, maar een vriendin van mij werkte bij Casino Viage en belde mij dat er iets ging gebeuren die avond. Hij kwam laat binnen, bleef eerst een beetje op de achtergrond, maar het was het wachten waard. Wat een show!" Ik kan me die show ook nog haarscherp herinneren, ik stond daar namelijk uren in de rij, zonder binnen te komen. Iets wat mij al veel vaker was overkomen.

"De aftershows waren als geheime bijeenkomsten voor toegewijde fans. Ik herinner me de opwinding van het horen over een onaangekondigde show en er vervolgens alles aan doen om erbij te zijn", blikt fan Johan terug. "Helaas was er ook veel nepnieuws. Dan stond je uren voor Paradiso in de kou te wachten zonder dat hij op kwam dagen. Ik ben veel te vaak eerder bij een concert weggegaan, omdat er werd gespeculeerd dat hij later elders in de stad verder zou spelen."

"Door mijn studie journalistiek heb ik wel eens aan een perspas kunnen komen. Gestolen van een docent", vertelt Johan verder. Ik kijk hem jaloers aan. Backstage, wat een ervaring. Zo ver ben ik nooit gekomen. Het was mij ooit - per ongeluk - gelukt om Prince op slechts twee meter afstand, twee hele seconden met mijn mond open aan te staren. Mijn vriendin Manon was tijdens 'Sometimes it Snows in April' flauwgevallen en werd door twee stevige kerels naar de EHBO-post gedragen. Ik was mopperend door de diepste spelonken van de Brabanthallen achter hen aangelopen. 'Wie valt er nu flauw, nu mis ik de helft van de show', dacht ik. Het was nogal druk in de kleine ruimte, dus wij werden al snel weggestuurd om buiten te wachten. Toen er ook nog iemand moest spugen, besloten we een stukje verderop te wachten. Opeens hoorden we een hoop tumult. Er kwamen een paar mannen luid pratend de gang in gerend. En... in het midden liep onze grote kleine held: Prince. Hij werd van het podium door de lange gang naar de kleedkamers begeleid. Hij keek verbaasd onze kant op toen er twee, inmiddels wit weggetrokken starende vrouwen, naar hem omhoog keken. Twee hele lange seconden oogcontact. Ik dacht dat het uren duurde.

Johan gaat verder over zijn backstage ervaring: “Het was onbeschrijflijk. Ik had me met die perspas naar binnen weten te lullen, maar toen ik eenmaal het heiligdom had betreed, kon ik hem alleen maar aanstaren. Het was binnen een drukte van jewelste. Het rook er naar zweet en parfum. Zijn parfum, dacht ik nog. Mensen liepen af en aan met allerhande technische apparatuur, muziekinstrumenten, handdoeken en blikjes frisdrank. Ik keek rond, niemand had mij nog opgemerkt. Wat een drukte. Waar zou Prince zijn? En toen zag ik hem zitten. Hij zat zwijgend in een hoekje witte chocola te eten. Het enige wat ik deed was staren en ik dacht; 'Prince eet witte chocola.' Ik werd na een minuut plotseling opgemerkt en de kleedkamer uitgegooid. Het lijstje vragen op mijn knullige bloknootje heb ik nooit kunnen stellen.”

Voor Micha was een liveoptreden van Prince meemaken een tocht naar zijn identiteit. “Zijn muziek gaf me het gevoel dat ik mezelf kon zijn. Zijn bijna androgyne en tegelijkertijd mannelijke uitstraling, in combinatie met de seksueel bevrijdende teksten, deden wat met mij. Ik ben vrij streng religieus opgevoed en ineens was daar die bijzondere sexy wereld van Prince. Tijdens de concerten vond ik eindelijk gelijkgestemden. Ik voelde me er thuis. Andere jongens luisterden naar Queen en Pink Floyd. Ze vonden Prince maar een 'rare nicht op zijn hoge hakken, ondergoed en lange kousen'. Ik vond het juist fantastisch. Ik heb jaren in die trenchcoat en paarse broek rondgelopen, je weet wel, die uit de videoclip van 'A Love Bizarre.'" Ik knik bevestigend. “Die jas was de meest veilige manier om een beetje op Prince te lijken. Ik kleedde me later tijdens concerten wel in extravagante Prince-outfits, die mijn toenmalige vriendin voor me maakte. Broeken met grote knopen op de zijnaden en korte topjes. Dat was heel gewaagd in die tijd.” Dit herken ik wel. Ik heb op heel wat feestjes rondgelopen in verschillende zelfgemaakte outfits van danseres Cat, die ze droeg tijdens de Lovesexy tour in 1988.

Ook voor Wietse waren de liveoptredens een magische ervaring. "Ik werk als etaleur en in die tijd ook voor platenmaatschappijen. Omdat ik dicht bij het vuur zat, kreeg ik vet promotiemateriaal, maar het hoogtepunt was toen mijn opdrachtgever in augustus 1998 belde en zei: 'Hey Wietse, jij gaat vanavond toch naar Prince in Ahoy? Hij gaat daarna nog naar Nighttown, zal ik je op de gastenlijst zetten?' Dat was geweldig. Ik samen met mijn meisje, twee jonge provinciale types, ronddwalend in Rotterdam en verlegen vragen waar Nighttown is. We namen een wegwerpcamera mee naar binnen, maar werden betrapt toen ik stiekem foto's nam. Ik moest de camera afgeven om niet te worden weggestuurd. Het was bijzonder. Ik weet nog dat Prince een pistoletje at op het podium. Bij een show in Brussel liepen we langs de drummer Michael B. waar we heel kort een praatje mee hebben gehouden. Prince heb ik nooit persoonlijk mogen ontmoeten. Dat is jammer, maar uiteindelijk gaat het mij om zijn muziek. Vooral het bekijken en beluisteren van zijn aftershows zijn een feestje, dan komt de pure muzikant naar boven. Geen verplichte setlist, hij deed gewoon waar hij zin in had. Na al die jaren heb ik veel muziek weten te bemachtigen, maar toch blijven de opnames van de show in PAARD een van mijn favorieten. Met name 'Just my Imagination', dat gevoelige geluid van het gitaarspel wat zich langzaam opbouwt en steeds intenser wordt... Krijg er nog steeds kippenvel van!"

Maaike kan hierover meepraten. De eerste keer dat zij Prince live meemaakte was een life-changing experience. "Al in de eerste minuut hoorde ik de welbekende Prince-krijs die uit zijn tenen leek te komen. Met die krijs is alles begonnen, die knalde regelrecht mijn hart in." Ik denk meteen aan 'The Beautiful Ones'. Als je dat nummer een keer live hebt meegemaakt, dan weet je waarover Maaike praat. "Al mijn geld ging op aan Prince-kaartjes. Ik spaarde voor elke tour, want ik wilde sowieso in Nederland alle dagen gaan, maar ik ging ook naar zijn Belgische, Duitse, Franse concerten en als ik genoeg gespaard had, ook naar Londen. Ik heb hem 41 keer live gezien", zegt ze met een trotse blik.

“Mijn neef is naar een concert in Paisley Park geweest", vertelt Maaike verder. "We zouden samen gaan, maar ik kon onverwacht niet mee, mijn vader werd ernstig ziek. Ik kan er nog steeds zo van balen dat ik toen niet mee kon gaan." We besluiten neef Ivo te bellen, hier wil ik natuurlijk meer van weten. "Het beste concert wat ik ooit van hem heb gezien", beschrijft Ivo vurig. "Het was in de NPG Music Club, de kleinste zaal in Paisley Park. Daar kunnen hooguit 300 mensen in." Stel je even voor, dat is de Kleine Zaal van Effenaar, nog niet eens uitverkocht.

"Hij speelde ’s nachts, op een zondag. Ik had eerst twee dagen met mijn beste vriend in Chanhassen doorgebracht, samen met fans uit Duitsland, Zweden en Brazilië. We zaten om de hoek bij Paisley Park. Ik herinner me vooral zijn entree. Hij liep met zijn bekende 'Prince swag' het podium op, met achter hem aan de prachtige vrouwen van zijn nieuwe band 3rd Eye Girl. Het was alsof de lucht in Paisley Park plotseling elektrisch geladen was, doordrongen van de erotische energie van Prince en zijn muziek. Met elke noot die hij speelde, voelde het alsof de muren van de zaal bewogen, heel raar. Het was bijna hypnotiserend! De geluidsgolven van zijn stem en gitaar ramde mijn hoofd binnen, die zinderende hijgende gitaar zoals alleen hij die kon bespelen."

Ik hang aan Ivo zijn lippen en zie elke seconde van zijn omschrijving haarscherp voor me. Mijn speciale Prince-spaarrekening - De Voor-als-hij-komt-Bankrekening - heeft mij ook naar Paisley Park weten te brengen. Helaas te laat. Toen hij stierf op 21 april 2016 stond er € 960,- op die rekening. Ik weet het exacte bedrag nog precies, want van die laatste centen heb ik een ticket naar Minneapolis gekocht. De plek waar ik tijdens zijn leven nooit was geweest.

Er stond een lange rij voor de deur, er was die avond een concert. Gelukkiger kon je me niet maken. Ik besluit aan te sluiten en kijk binnen mijn ogen uit. Ik zie die avond alleen niet The Kid of The Time, maar ook de voor mij compleet onbekende CUT COPY en Palmbomen II. De volgende dagen rijd ik in mijn huurauto langs alle hoogtepunten uit de film Purple Rain.

Ook de Engelse Patrick heeft een bijzondere persoonlijke band met Prince. “Mijn vriendin Bethany was een fanatieke Prince-fan. Ik speelde eind jaren negentig gitaar in een echte rauwe Londense punkband en had geloof ik niet eens een plaat van Prince in huis. Maar ik had al snel door dat - als ik enigszins kans wilde maken - Prince moest gaan omarmen. Ik ging dus ijverig en bewust naar zijn muziek luisteren. Ik zag Prince in 2002 pas voor het eerst live. Ik was meteen verkocht. Wat een artiest! Bethany had onze 'purple friend' al 19 keer eerder gezien. Ze is eind 2016 overleden tijdens een verkeersongeval.” Hij neemt even een pauze: “Ik weet dat dit te mooi klinkt om waar te zijn, maar tijdens de begrafenis in een oude kerk in Londen draaiden we 'Christopher Tracy’s Parade', haar lievelingsnummer, toen er opeens een witte duif de kerk in vloog. Niet in scène gezet. Seriously, ik ben er tot op de dag van vandaag van overtuigd dat ze hem eindelijk in haar Purple Heaven heeft ontmoet. Dat is toch een troostende gedachte?” We zitten samen achter een laptop. Hij in Bath Stafford, Engeland en ik in Breda. Ik knik. Dat is inderdaad een prachtige troostende gedachte.

Maaike heeft een roos van Prince in haar slaapkamer hangen: “Omdat ik lid was van de NPG Music Club mochten we in 2002 tijdens One Nite Alone Tour bij de soundcheck aanwezig zijn. Ik vergeet die dag nooit meer. Ik had een klein bordje van karton gemaakt en daar met dikke letters ‘Marry me. I'm still free!’ op geschreven. Prince was op dreef en speelde tijdens die repetitie zowat de hele setlist, en toen moest het concert nog beginnen. Ik hield regelmatig het bordje omhoog.

Prince overleed op 21 april 2016 op 57-jarige leeftijd. Hij werd dood in de lift in Paisley Park gevonden. De officiële doodsoorzaak was een overdosis fentanyl, een krachtige opioïde pijnstiller die hij gebruikte om de pijn te behandelen die verband hield met zijn heupproblemen. Hoewel hij de pijnstiller gebruikte om te kunnen blijven optreden, leidde een overdosis uiteindelijk tot zijn tragische overlijden. Het nieuws verspreidde zich snel en er ontstond een golf van rouw en verdriet bij fans over de hele wereld.

Ook Maaike was diep geraakt door dit nieuws: "Ik drink nooit meer Aperol Spritz!" Ze maakt een dramatisch gebaar. "Dat dronk ik in een Italiaans restaurant in Rome toen ik hoorde dat Prince was overleden. Ik kan het drankje niet eens meer ruiken zonder dat ik er een heel naar gevoel van krijg."

Ik herinner me ook nog precies waar ik was toen het slechte nieuws werd bezorgd. Op het terras bij café Noir in Breda. Mijn vriendin Marlies belde mij op: "Hij is dood San. Prince is dood." Verbijsterd bleef ik zitten, omringd door mijn vriend en een paar vriendinnen. Terwijl de frisse aprillucht ons omringde, brak het zweet me uit. Mijn blik zocht hulpeloos die van mijn vriend. 'Het klopt niet toch schat? Is het iemand anders', probeerde ik nog. Mijn vriend liet me toen het nieuws op zijn telefoon zien. Overweldigd rende ik naar de wc waar ik moest overgeven.

Ook Patrick weet nog precies het moment dat hij hoorde dat Prince was overleden. "Ik vond het vreselijk. Vooral voor Bethany. Die was er kapot van. Ze had hem nog op 25 maart, een paar weken voor zijn dood live zien optreden in Toronto waar familie van haar woont, tijdens de Piano & A Microphone Tour. Het mooiste concert wat ze ooit van hem had gezien. Ze was er echt euforisch over. We hadden samen kaartjes voor het concert in Londen, maar dat werd gecanceld. Ze besloot daarom naar haar nichtje in Toronto te vliegen om deze bijzondere solotour te gaan beleven. Ik weet nog dat ze met tranen in haar ogen vertelde dat hij ook 'Use Me' van Bill Withers speelde, het favoriete nummer van haar overleden vader."

Ivo zat in de auto toen hij het nieuws op de radio hoorde. "Ik ben aan de kant gaan staan. Het voelde alsof ik een stukje van mijn eigen persoonlijkheid moest afgeven. Dat klinkt idioot hè?" Voor mij niet. Ik ben ook nog steeds niet mezelf, denk ik. "Het is toch raar dat iemand die ik nooit persoonlijk heb ontmoet zo'n grote invloed op mij heeft gehad. Ik heb toen in de auto een liveopname van Anna Stesia opgezet en heel hard gehuild. Wat toen ineens heel hard bij mij binnenkwam was dat ik mijn, toen driejarige zoon Tinus, nooit mee naar een optreden kan nemen. Dat vind ik misschien nog wel het ergste."

Wietse vertelt, duidelijk nog steeds onder de indruk: "Ik herinner me nog goed het moment dat ik hoorde dat hij was overleden - tranen stroomden over mijn wangen." Hij zwijgt even... "Maar we mogen onszelf toch gelukkig prijzen San, want ondanks het gemis worden fans nog steeds beloond met onuitgebracht materiaal!" Ik volg het onuitgebrachte materiaal steeds minder. Het idee dat ik hem die nummers nooit live zou kunnen zien en horen spelen, maakt me somber.

Wietse denkt er anders over. "Als ik nu, na acht jaar, nog iets nieuws ontdek, geeft dat echt nog steeds hetzelfde sensationele gevoel. Ik word daar superblij van! Gelukkig blijven de herinneringen aan zijn liveoptredens vers, toch? Het is geweldig dat een kleine man uit Minneapolis mensen over heel de wereld zoveel geluk heeft gebracht en nog steeds vele jonge artiesten inspireert. Dat vind ik echt heel bijzonder."